Trouwen in China, van harte welkom op onze bruiloft

Soms heb je van die dagen waarop je een fotoalbum tevoorschijn trekt en er lekker doorheen bladert. Ik ben niet de enige die dat leuk vind, mijn zoontje van 2,5 jaar is er ook dol op. Vooral als er mooie verhalen bij worden verteld door mama. Vandaag is het tijd voor één van die mooie verhalen over trouwen in China.

Vakantiealbum met onze bruiloft in China

We bladeren de bladzijde van het fotoalbum om en mijn zoontje kijkt verbaast naar een krantenartikel met twee mensen die hij wel denkt te herkennen, maar toch niet echt kan thuisbrengen. Snap ik, de foto is 10 jaar geleden genomen, dus ik moet toegeven dat ik er toen echt nog wel wat jonger uitzag en dat geldt ook voor mijn beste vriend en maatje Marc naast mij op de foto. Mijn zoontje omschrijft Marc direct als een ‘mensenkonijn’, dat zit niet ver af van de naam bugs bunny die wij deze outfit toen gaven. ‘En wat heeft die mevrouw aan mama?’ Die mevrouw is mama en mama heeft een mooie rode jurk aan voor de bruiloft met Marc. Trouwen in China is net even anders dan hier. Ik krijg een lach op mijn gezicht, want ineens komen er een aantal leuke herinneringen naar boven. Ik neem jullie mee…

Terracotta Warriors Xi’an

Het is 13 mei 2004 en we lopen door de grote hallen het terracotta leger in Xi’an. Dit terracottaleger is UNESCO Werelderfgoed. Het is een archeologische vondst van bijna 10.000 terracottafiguren. Dit zijn grafgiften die zijn meegegeven aan de eerste keizer van China.

Prachtig om dit terracotta leger vlakbij Xi’an te zien, maar het zal niet hetgeen zijn wat die dag voor altijd een prachtige herinnering achterlaat bij Marc en mij. We besluiten aan het eind van de middag de bus terug te nemen nadat we duizenden warriors in het echt en als souvenir hebben gezien buiten de poorten van het complex. De Chinezen zijn de Engelse taal anno 2014 al wat meer machtig, maar dat was 10 jaar geleden absoluut niet zo. We hebben in een maand tijd enorm veel pogingen ondernomen, maar de mensen die Engels spraken waren op één hand te tellen. We stappen dus na ‘goed informeren’ op goed geluk in een bus die naar het centrum van Xi’an zou moeten gaan.

De verkeerde weg

Al vrij snel hebben we in de gaten dat deze weg anders is dan de heenweg, maar uitstappen onderweg ziet er als niet optioneel uit dus we zien wel waar we uitkomen. We stappen uiteindelijk bij het eindpunt uit en dat blijkt een prachtig complex te zijn met tempels, natuur en vooral een serene rust. Helemaal niet erg dat we de verkeerde bus hebben. We zien straks wel weer verder hoe we in het centrum van Xi’an komen. Prachtige omgeving om rond te lopen en alle indrukken van vandaag te laten bezinken. Maar dan stuiten we ineens op een hele groep mensen die in onze ogen verkleed lijkt te zijn. Wat gaat hier gebeuren? Is er dadelijk een voorstelling? Toneelstuk?

Met handen en voeten komen we erachter dat er dadelijk een grootse en unieke bruiloft gaat plaatsvinden in dit prachtige park. De meneer waarmee we praten, vraagt meteen enthousiast aan Marc of hij ook wil trouwen met ‘his wife’. Daar hoeven we geen seconde over na te denken! We zeggen meteen enthousiast en volmondig ja, ondanks dat we geen idee hebben waar we in gaan belanden.

Trouwen in China: zou die prachtige jurk passen?

Marc gaat direct met de mannen mee, hoewel de Chinezen net jongetjes lijken als ze naast ‘Marc de reus’ staan. Ik word door de dames begeleid om me voor te bereiden op deze mooie gebeurtenis. Ze kijken hun ogen uit als ik me omkleed, want in vergelijking met de tengere Chinese dames ben ik duidelijk wat voller gevormd. Er gapen nogal wat ogen naar me en dat wordt niet minder als ze een poging doen om mijn Chinese jurk dicht te ritsen…wat natuurlijk niet lukt. No problem, daar hebben ze ook in China veiligheidsspelden voor en er komt toch nog een jasje over mijn prachtige jurk heen. I must say I really look like a princess! Samen met nog ongeveer 10 andere dames ben ik klaar voor mijn eigen bruiloft op deze prachtige dag in Xi’an.

De bruiloft

We hebben werkelijk geen idee wat ons te wachten staat, maar als ik nu denk aan het moment dat ik mijn ‘toekomstige man’ ga zien dan krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Daar stond hij: mijn bugs bunny inclusief oren en bijpassende sportschoenen, omdat schoenmaat 45 natuurlijk niet op voorraad was. We worden begeleid naar de groep en gelukkig is er iemand die een paar woorden Engels spreekt. Dat maakt trouwen in China zeg maar net even makkelijker om zelf ook te begrijpen. Dat hebben ze snel geregeld deze gastvrije Chinezen.

Onder luid geklap van de toeschouwers nemen we deel aan een diverse rituelen, waaronder ook lopen over hete kolen. Vraag me niet hoe we dat gedaan hebben, maar ik weet dat het ons geen verbrande voeten heeft opgeleverd. Geslaagd dus en die kan van de bucketlist af! We maken een tour door het park, schieten wat foto’s, zingen allerlei liederen en nemen continue een opgerold document mee waarop uiteindelijk onze namen worden vereeuwigd.

Ja!

Dan is het tijd voor de ceremonie en ondanks dat we geen idee hebben wat er allemaal gezegd wordt, weten we van één woord wel wanneer we het moeten zeggen en dat is ‘ja’. Onder luidt applaus lopen we na de plechtigheid onder een haag van mensen door. Dit is echt ontzettend speciaal om mee te mogen maken en om te voelen hoe hartelijk de Chinezen zijn. We eindigen de ceremonie in een grote kring waarin bekende liedjes worden gezongen. Ook wij zingen een aantal Nederlandse klassiekers, waarvan de kinderliedjes gewoon in het Chinees worden meegezongen! Heel bijzonder. We besluiten uiteindelijk niet mee te gaan naar het grote feest, simpelweg omdat we ons een beetje bezwaard voelen, hoewel de Chinezen het misschien als onbeleefd hebben gezien.

We rijden mee terug naar het stadscentrum en worden bij ons hotel gebracht. We eten nog even een klein hapje en dan is het inmiddels laat in de avond en tijd om te gaan dromen over deze prachtige dag. Trouwen in China: WAUW!

Getrouwd in China: we staan in de krant!

De volgende ochtend weten we niet hoe snel we een krantenkiosk moeten gaan zoeken om te kijken of onze koppen in de krant staan. Trouwen in China, hoeveel mensen maken dat mee? Er is ons namelijk verteld dat er een stuk in de krant zal worden geschreven over deze speciale ceremonie. Het is een unieke gebeurtenis, niet alleen voor ons, maar dus ook voor de Chinezen zelf. Typisch geval van op de juiste plaats op het juiste moment. Bij de tweede krantenkiosk is het raak! Niet alleen een artikel over de bruiloft maar ook wij staan er met een grote foto bij te pronken. Hoe gaaf is dat?! We kopen meteen alle kranten op, je kunt maar genoeg exemplaren hebben, toch? Ik ga mijn zoontje nog vaak vertellen over deze bruiloft, want dit is zo’n typisch verhaal dat je zelfs je kleinkinderen nog ooit gaat vertellen….