Milford Sound, genieten van adembenemende fjorden op het zuidereiland

Wat een geluk de zon schijnt! Ik weet het, het is al dagenlang mooi weer, maar wij hadden er niet op gerekend dat we zo’n stralend weer zouden hebben in dit deel van Nieuw-Zeeland. Gisteravond hebben we tot laat in de avond op de veranda van onze blokhut kunnen genieten van een fonkelende sterrenhemel en de duizenden lichtjes van de melkweg. En als we opstaan is de lucht nog steeds blauw met hier en daar een vleugje wit. Een prachtige dag voor een uitstapje naar één van ’s lands bekendste fjorden!

Het natuurschoon van State Highway 94

De tocht via State Highway 94 naar Milford Sound zal zonder stops ruim twee uur duren. Gezien onze drang om al het moois op de gevoelige plaat vast te leggen, zullen wij er  vermoedelijk een heel stuk langer over doen. Best een hele zit -vooral voor de kinderen- voor een dagtrip, maar al snel weten we dat dat het allemaal meer dan waard is. Wat een prachtige route!

Onze eerste stop is een koffiestop bij, wat later blijkt, het laatste restaurant voor onze eindbestemming en dan moeten we nog anderhalf uur. Dit betekent dat het bij deze weg alleen maar om de natuur draait en dat zullen we merken ook. Al vrij snel laten we het boerenland en de schapen achter ons en verruilen dat voor groene bossen, grote wuivende grasvlaktes, de vele blauwe meren en beekjes en uiteraard de altijd aanwezige, imposante bergen op de achtergrond, deze keer mét begroeiing.

De glasheldere pracht van de Mirror Lakes

We stoppen en maken foto’s, stoppen en maken foto’s en stoppen en maken nog meer foto’s. We kunnen er geen genoeg van krijgen, zo indrukwekkend mooi is het hier. Al zouden alle boottochten door het fjord volgeboekt zijn -we hebben niet vooraf geboekt- door deze prachtige autorit kan dat ons niets schelen. Een geweldig mooie stop is bij de ‘Mirror Lakes’. De parkeerplaats ligt aan de doorgaande weg. We zien de boardwalk meteen liggen wanneer we uitstappen. Als het windstil en droog is -wij hebben dus geluk- zie je de Earl
Mountains, die achter de blauwe meren oprijzen, glashelder in het water weerspiegeld. Onze koters zijn blij dat ze even uit de auto mogen en lopen voor ons uit over de houten planken. Ze staren in het water en zien niet alleen de bergen, maar ook jonge eenden, die de weerspiegeling een beetje verstoren.

Bergen, watervallen en kea’s

We maken onderweg nog wat stops bij de golvende, gele grasvlaktes en bij vergezichten op de bergen, vanwaar de besneeuwde toppen goed te zien zijn. Net voor de tunnel die toegang biedt tot het nationale park, spotten we een waterval, waarvan het wegstromende water helderblauw oplicht op de rivierbedding van keien. Het verkeerslicht voor de doorgang naar National Park Fjordland, waar Milford Sound onderdeel van uitmaakt, staat op rood. Dat komt goed uit, want in de berm wandelt een groepje Kea’s, de mooi gekleurde Nieuw-Zeelandse papegaaien. Ze staan er om bekend dol te zijn op rubbers die bijvoorbeeld autoramen op hun plek houden. Dit groepje heeft daar gelukkig totaal geen interesse in en scharrelt lekker rond in het grind.

Lunch en speelgoed in het bezoekerscentrum

Eenmaal aan de andere kant van de tunnel is het flink dalen geblazen. Dat klopt ook wel want het is dan ook de bedoeling op zeeniveau uit te komen. We rijden door de prachtige oerbossen van het nationale park. Deze keer slaan we de stops over, want onze magen hebben behoefte aan wat vulling. In het ‘centrum’ van het nationale park staan -zoals het een goed natuurgebied betaamd- maar een paar gebouwen, waaronder een hostel voor wandelaars die de Milford Track hebben gelopen, een benzinestation -wel zo handig- en het bezoekerscentrum met café.

Bij de laatste lopen we naar binnen en kunnen direct een cruise van ruim 2 uur door het fjord boeken. Gelukkig is er van tevoren nog genoeg tijd om te lunchen. In het restaurantgedeelte van het centrum is een speelhoek waar onze kinderen zich gretig storten op een kist met speelgoed, terwijl Barry een stevig gevulde soep en chicken pie haalt.

Varen door het imposante fjord

Ruim op tijd melden we ons bij de vertrekbalie van de cruiseterminal. Dit gebouw -in tegenstelling tot het bezoekerscentrum uit de jaren 70- lijkt gloednieuw. We stappen aan boord van één van de kleinste schepen -altijd fijn- van Southern Discoveries en vinden een mooi plekje op het achterdek. Ik ben dol op het achterdek, want het is er vaak rustig en je kunt er -geen grap- de mooiste foto’s maken! We genieten van het prachtige zonnetje, de serene rust, de zilte zeelucht, de metershoge watervallen en de groene wanden van het fjord, die met hun hoogtes van maximaal 1200 meter, tot aan de hemel lijken te reiken en het belangrijkste: elkaars gezelschap! Onze peuter en kleuter vinden het prachtig en vergapen zich aan het natuurschoon.

We varen langs groepjes zeehonden die in het zonnetje rustig op enorme rotsen liggen te dutten. Dit zijn niet de enige dieren die we spotten, opeens zwemt er een groepje dolfijnen voorbij met een kalf! Ze zijn op weg naar de open zee. De kapitein vertelt dat het maar één, hooguit twee keer per week gebeurt dat ze deze vrij zeldzame soort dolfijnen zien. We hebben ontzettende mazzel! Iets na de ontmoeting met deze bijzondere dieren stoppen we voor een waterval, die blijkbaar nogal prominent in wat films -in ieder geval Wolverine, de rest ben ik vergeten- een ‘rol’ speelt. We kunnen foto’s maken voor de boot er een stukje in zal varen.

Onze kleuter vindt het geweldig spannend en rent snel naar binnen als het hem te nat wordt. De boot vaart richting de haven als het wolkendek openbreekt en ons een fantastische blik wordt gegund op de top van Mitre Peak. Een berg van 1692 meter hoogte, die majestueus oprijst uit het fjord. Omdat deze het grootste deel van de dag in de wolken zit, realiseren wij ons wat we boffen met deze traktatie!

Het kolkende water van The Cashm

Eenmaal terug aan land eten we brood en yoghurt -dat zit nog in de koelbox…- in de auto terwijl we weer op temperatuur komen. Onze laatste stop in het park maken we bij ‘The Cashm’. Hier lopen we een korte track door prachtig oerbos. Overal groeien varens in vele soorten en maten. Dat is niet zo vreemd als je bedenkt dat het hier meer dan de helft van het jaar regent. Vandaar ook dat we zo blij zijn met het stralende weer van vandaag. De bomen zijn sprookjesachtig mooi. De kronkelende takken en grove stammen zijn bedekt met een zacht laagje mos. Dit is een bos waar elfjes en kabouters niet misstaan. Het doel van onze tocht is een waterval die gaten in het gesteente heeft gemaakt. Je hoort dit kolkende water dan ook al van verre. Het warme avondlicht sluit een prachtige dag af.

Het is inmiddels avond als we het park achter ons laten. De natuur krijgt een gele gloed in het licht van de langzaam zakkende zon. Wat is dit prachtig! We kunnen het niet laten om te stoppen en foto’s te maken. Zo ook op plekken waar we al geweest zijn. De ‘Mirror Lakes’ zijn nog steeds beeldschoon, al is de spiegeling niet echt te zien door de laagstaande zon. Wel zien we de omgevallen bomen die zich onder het wateroppervlak bevinden nu heel goed. Terwijl de kinderen – vermoeid van alle indrukken- heerlijk op de achterbank liggen te slapen, maken wij de allerlaatste stop bij Lake Te Anou waar we de zon onder zien gaan. Wat een topdag hebben we gehad!

Kindvriendelijke accommodaties bij Milford Sound

Ik maakte een selectie van leuke accommodaties in de omgeving van Milford Sound. Van die plekken waar je graag je ogen dicht wilt doen met je hele gezin! Denk bijvoorbeeld aan kindvriendelijke vakantieparken zoals Te Anau Lakeview Kiwi Holiday Park & Motels of een huisje aan het water bij Lakefront Lodge.