De Tasman regio met het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland
Als je op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland bent, dan MOET je gewoon een bezoek brengen aan de Tasman regio met kinderen. Zoals de naam al een beetje verklapt vind je hier bijvoorbeeld het Abel Tasman National Park. Maar de rest van de omgeving is net zo fantastisch! Wij ontdekten hier de mooiste stranden van het Zuidereiland! Onder andere deze stranden maken de Tasman regio uitermate geschikt voor een bezoek met je gezin!
Stop op Takaka Hill voor een korte wandeling
Het Abel Tasman Nationaal Park is voor Nieuw-Zeelandse begrippen best toeristisch. Daarom besluiten wij om niet aan de kant van het park dat aan de doorgaande route ligt te slapen, maar aan de wat rustigere -en iets lastiger bereikbare- westkant. Als we minder dan een uur van onze plaats van bestemming verwijderd zijn, stoppen we op Takaka Hill om Hawkes lookout mee te pikken. Net voor je het hoogste punt van de pass passeert vind je aan de linkerkant een parkeerplaats. Vanaf hier mogen we fijn een stukje wandelen. Heerlijk de benen strekken na al die uren in de auto vanaf Greymouth .
De temperatuur is inmiddels weer opgelopen naar een graad of 28 en we zijn dan ook blij dat het grootste deel van het pad door het bos loopt. Onze kleuter rent voor ons uit en zwiept een grote tak heen en weer. Hij zal de weg vrijmaken, zodat wij er goed door kunnen. Dat heeft hij goed gedaan, want als we het bos uitlopen beseffen we pas hoe hoog we zitten. Hawkes lookout doet zijn naam eer aan. In de verte ontwaren we uiteraard de zee, Abel Tasman National Park en Nelson. Wat een adembenemend uitzicht, dit hadden we niet willen missen.
Wij overnachten in een wagon in Motupipi
De weg kronkelt naar beneden tot aan Motupipi. Hier wonen Peter en Lisa uit Den Haag. In hun grote tuin staat een oude wagon die Peter heeft omgetoverd tot een prachtig vakantiehuisje, hier slapen wij met ons gezin. Achter de caboose is een door schuttingen omgeven stukje grond. Hier heb je de nodige privacy om te baden of te douchen in de openlucht. Het ziet er allemaal prachtig uit en we gaan er zeker gebruik van maken. Peter ontvangt ons met open armen, hij praat honderduit en biedt de kinderen meteen een verkoelend ijsje aan. We krijgen een schaaltje pruimen die in de bomen in de tuin groeien en de eieren worden onder de kippen vandaan geplukt om er morgenvroeg een heerlijk ontbijt van te maken.
Tijd om de omgeving te verkennen. In Pohara, een kustplaatsje zo’n vijf kilometer verderop, stoppen we op een parkeerplaats aan het strand. Her wonen -net als in Camerons- pinguïns waarvan we een dezer dagen toch iets meer hopen te zien dan enkel de voetafdrukken. De lucht is blauw, de zon schittert op het kalme water en volgens de voorspellingen mogen wij daar de komende dagen van genieten. Bij een soort campingwinkeltje met een food-to-go-luikje, bestellen we een enorme hoeveelheid fish and chips om in onze wagon op te eten. Wij hebben het al gezien, het gaat hier helemaal goed komen!
Abel Tasman Memorial
De Groningse Abel Tasman ontdekt in 1642 Nieuw-Zeeland. De eerste baai die hij ziet wordt later door hem Bay of Murderers genoemd. Deze naam dankt het aan de lugubere gebeurtenis die vlak na de ontdekking plaats vindt. Een aantal bemanningsleden dat aan land gaat wordt, volgens de overlevering, door Maori -de bewoners van Nieuw-Zeeland- op het strand gedood, geroosterd en opgegeten. Het is natuurlijk niet na te gaan of het verhaal klopt, maar hij doet het in ieder geval goed op feestjes! Wij bezoeken Abel Tasman Memorial, waar een hoge, witte, rechthoekige pilaar de strakblauwe lucht doorklieft. We snappen de symboliek niet, maar het gebaar is mooi en het uitzicht prachtig.
Abel Tasman National Park
De tocht gaat verder naar het Abel Tasman National Park. De hoofdingang ligt aan de andere kant van het natuurgebied en dat maakt de kant waar wij verblijven zo interessant. Het is hier namelijk net zo mooi, maar veel minder toeristisch! In een half uur rijden we via een onverharde -zeer stoffige- weg naar Awaroa Bay. Het valt zelfs onze peuter op dat alle planten onder een zandlaagje zitten. Het smalle weggetje slingert omlaag en is gelukkig heel rustig. Vooral vanaf het deel na de afslag waar geen campers mogen rijden hebben we totaal voor onszelf. Tot twee keer toe rijden we door een riviertje en zijn de banden weer even stofvrij. In de baai waarvoor we gekomen zijn, staat het water op dat moment bijna op zijn laagste punt. We waden door riviertjes over het vrij harde slib.
Op een aangespoelde boomstam eten we wat fruit en lopen daarna verder naar het blauwe, warme water. Het is erg bijzonder om het moment waar te nemen dat eb, vloed wordt. Net of iemand de kraan openzet. Het water begint plots harder te stromen en we zien de baai van alle kanten vollopen. We zoeken onze spullen en kinderen bij elkaar en lopen, in een wat vlotter tempo dan we gekomen zijn, terug. Het water zal niet heel hoog komen hier, maar we weten niet wat het met het toch al redelijk snelstromende riviertje doet.
Tip: Ga een halve dag kayakken met je gezin in dit prachtige gebied. Bij Golden Bay Kayaks zijn ze ingesteld op kinderen van alle leeftijden. Zorg zelf voor voldoende water, eten, water/winddicht jack, zwemkleding én een goede zonbescherming voor onderweg!
Pizza uit de steenoven en gouden stranden
Als we in de auto zitten, zien we dat de baai waar we zonet nog liepen al voor de helft gevuld is en we rijden in een rustig tempo terug richting de bewoonde wereld. Op zo’n tien minuten voor het einde van het slingerende zandpad zit pizzeria Toto’s. Het gebouwtje en het terras lijken op te gaan in de omgeving van de bush. Het uitzicht is schitterend, ze hebben WiFi en de kinderen hebben genoeg te spelen. Dit is heerlijk wachten terwijl de pizza buiten in de steenoven wordt gebakken. Er lopen hier weka’s rond. Dat zijn bruine loopvogeltjes en het lukt me eindelijk een scharrelend exemplaar -onder onze tafel welteverstaan- met de camera vast te leggen.
Het gebied waar we vandaag doorheen rijden heet The Golden Bay en we begrijpen wel waarom. De stranden lijken werkelijk van goud. Op hele kleine flintertjes steen lijkt een laagje bladgoud te zitten dat oplicht als de zon er in de juiste hoek op schijnt. Op Tata Beach brengen we het einde van deze zonovergoten middag door. We hebben het idee dat we in de tropen reizen. Het is hier onwaarschijnlijk mooi en de temperatuur loopt ook vandaag flink op. Een beetje verkoeling en lekker met zand spelen lijken er hier in Nieuw-Zeeland gewoon bij te horen in de zomer.
Een bezoekje aan het noordelijkste puntje van het Zuidereiland
Vandaag staat een bezoekje aan Farewell Spit op de planning. Dit is zo’n beetje het noordelijkste puntje van het Zuidereiland. Hier loopt een landtong die vooral uit duinen bestaat. Je kunt daar wandelen, paardrijden of met een 4×4 de duinen in. In het bezoekerscentrum zit een restaurant met een geweldig uitzicht over dit natuurgebied waar veel trekvogels komen die migreren tussen Nieuw-Zeeland, Siberië en Alaska. We eten er veel te zoute vissoep -ik weet dat het zout hoort te zijn, maar dit is echt overdreven- en Barry kiest een ei-gerecht met white bait, een West Coast specialiteit. Het bestaat uit hele kleine visjes die te klein zijn om te ontleden, dus in zijn geheel gegeten worden. Barry is enthousiast, ik heb mijn hapje voor de helft gegeten. Het is meer het idee, dan dat ik het niet lust hoor…
Het fantastische strand van Wharariki Beach
We houden een relaxdag vandaag en gaan ‘alleen’ nog naar het strand. Op ongeveer een kwartier rijden van onze lunchplek in het bezoekerscentrum ligt Wharariki Beach. Op de foto’s ziet het er fantastisch uit, compleet met rotsen in de zee, dus we gaan ervoor. Het is alleen wel twintig minuten lopen, dus ons rustdagje wordt toch wat actiever dan gepland. Maar wauw!! Het is het meer dan waard!
We wandelen eerst door de weilanden die op de heuvels verspreid liggen, klimmen via houten trappetjes over omheiningen en zien de koeien in de verte. Ook hier is het gras verdroogd en geel, maar juist dat steekt prachtig af tegen de knalblauwe lucht. De weides gaan langzaam over in natuurgebied met taaie duingewassen. Kleine krom gewaaide boompjes en planten met enorme, woekerende wortels krijgen de overhand. Het cicadenconcert in het bos is af en toe oorverdovend en daar proberen de meeuwen nog overheen te krijsen. Het pad gaat over in heet, mul duinzand. Dit is een goede training voor mijn kuiten. Er lijkt geen einde aan te komen. Ook met de zee allang in zicht sloffen we stug door. Onze kleuter lijkt niet te worden vertraagd en sprint een eind voor ons uit. Hij ruikt de zee al en dan is ie niet meer te houden!
Zeehonden en -leeuwen op het strand!
We hebben blijkbaar een abonnement op de kering van het tij, het wordt net vloed als we aankomen. Dat komt goed uit, want nu kunnen we de zeehonden en -leeuwen van redelijk dichtbij naderen. De zeehonden spelen met elkaar in de wilde golven. Ze duiken op en verdwijnen dan weer onder water. Het lijkt zelfs alsof ze elkaar achterna zitten. De zeeleeuwen liggen in groepjes van twee bij elkaar en zijn wat knorrig tegen hun soortgenoot. Wat een bakbeesten zijn het toch! Bovendien zien de tanden er vrij scherp uit, we houden maar wat afstand en zorgen ook dat de kinderen goed bij ons blijven. Net voor de kust liggen enorme rotsen. Sommige met doorgangen, wat het geheel nog meer betoverend maakt. We hijsen onze kroost in hun uv-pakjes. Het is behoorlijk heet al staat er een flinke wind. Bovendien is de kans op verbranden hier een stuk hoger dan in Nederland.
Door de sterke stroming kunnen we helaas niet zwemmen, maar pootjebaden is ook heerlijk. De kinderen graven gangen en verzamelen zeewier. Wij genieten van de enorm mooie omgeving en de zon. Nieuw-Zeeland blijft ons verbazen. Hoe mooi gaat het nog worden? We hebben nog de helft van het land voor de boeg. Morgen gaan we op de boot naar Wellington en dan gaat ons Noordereiland-avontuur beginnen!
