Ons bijzondere bezoek aan een Thais weeshuis in Chiang Mai

Recent kregen we de vraag wat de meeste indruk had gemaakt tijdens onze reizen. Eén ervan is toch zeker wel ons bezoek aan een weeshuis in Thailand toen ik zwanger was van onze kleine wereldreiziger. Lees ons verslag van 4 jaar geleden.

Onze plannen voor Chiang Mai

Voor komende zaterdag hebben we nog geen plannen, behalve een meditatie bij monnik Tika in de middag en misschien willen we naar Wat Phrathat Doi Suthep. Totdat de mailbox vrijdagavond werd geopend. Een berichtje van een collega. Hij is verrast dat we in Chiang Mai zijn, omdat zijn zoon hier vandaan komt. Gelukkig heeft Facebook haar werk goed gedaan en is dat bericht op tijd bij hem terecht gekomen. Na wat over een weer mailen, heeft hij een paar verzoekjes voor ons. Als we tijd en zin over hebben. Toeval bestaat. Natuurlijk, dat past prima in ons programma en anders hadden we wel tijd gemaakt!

Baan Kingkaew Orphanage

Op zaterdagochtend gaan we naar het Baan Kingkaew Orphanage. Volgens de informatie van mijn collega is het mogelijk om met de kinderen te spelen, wel op eigen risico. Eigen risico? Juist ja, je bent verkocht bij het zien van die lieve Thaise kinderen. Dat is dus een mooie voorbereiding voor ons! We bekijken de donation wishlist online en zien daar een aantal dingen op staan die we wel kunnen regelen. Omdat de plannen in de ochtend wat anders lopen dan gepland, is er helaas geen tijd meer om het te regelen. Gewapend met de gekregen foto’s van van mijn collega en zijn zoon gaan we zo snel mogelijk op pad naar het weeshuis Baan Kingkaew.

Virus in het weeshuis

Op het moment dat we er de poort binnenlopen voelen we de hartelijkheid en vriendelijkheid van de mensen die er rondlopen en werken. Iedereen is even vriendelijk en roept direct sawasdee kaaaa! We schuiven in de hal aan bij een oude mevrouw die best goed Engels blijkt te spreken. Het blijkt dat er sinds vorige week een aantal kinderen zijn die een virus hebben opgelopen, gevolg is een huidziekte waardoor contact met de kinderen niet is toegestaan. Voorlopig is het dus niet mogelijk om te spelen met de kinderen en de blije gezichten van dichtbij te zien en foto’s te maken. Helaas, maar natuurlijk begrijpelijk. Omdat we voor het tweede verzoek contant geld moeten gaan halen bij de ATM spreken we af om over een kwartiertje terug te komen.

Wat een lieve kinderen: *smelt*

Als we terug naar buiten lopen, kunnen we van achter het hek met een redelijke zoomlens ook nog wat plaatjes schieten en de kinderen komen al snel onze kant uit. Als dan blijkt dat we ook nog een paar woorden Thais tegen ze praten wordt er terug gezwaaid en zijn ze dolenthousiast. We zijn duidelijk opgemerkt en mijn collega heeft helemaal gelijk: je smelt! En direct realiseren wij ons ook allebei hoe gelukkig wij mogen zijn. Het eerste verzoek van mijn collega is met het schieten van de foto’s in ieder geval al gedeeltelijk geslaagd.

Een donatie maken

Na een kwartiertje zijn we weer terug in het weeshuis. Voordat we de tweede missie gaan afronden, laten we de dames die in het kantoor zijn bij de entree van het weeshuis de foto’s zien die we hebben meegenomen. Met daar direct achteraan een donatie namens mijn collega en zijn gezin. Dat maakt indruk en je kunt je voorstellen wat voor een blije gezichten wij tegenover ons hadden, doe dat maal 1000 en misschien kom je dan een beetje in de buurt…

Toch een tour door het weeshuis

Uiteindelijk mogen we echt niet weg zonder dat we een korte tour door het weeshuis hebben gekregen. De 50 kinderen gaan naar binnen toe en wij kunnen volop plaatjes schieten van hoe het er nu uitziet. Het is echt goed georganiseerd en we geven dan ook veel complimenten hierover, wat wordt er daar ontzettend goed werk verricht! We stellen nog een aantal vragen waarop we uitgebreid antwoord krijgen en maken kennis met alle dames die er rondlopen en die Phurit allemaal nog herkennen en hem herinneren om zijn glimlach. Maar volgens ons kan dat ook niet anders, als je de eerste jaren van je leven bent opgegroeid tussen deze hartelijke mensen dan moet je wel vrolijk mens zijn! Die basis raak je nooit meer kwijt.

Allemaal geadopteerd

Het is fijn om te horen dat alle kinderen in de leeftijdscategorie van Phurit zijn geadopteerd of in Chiang Mai zelf goed terecht zijn gekomen. Bovendien spreken de gezichten van de kinderen waarvan we een korte glimp opvangen ook voor zich. Natuurlijk is de achtergrond van deze kinderen vaak afschuwelijk, maar de opvang die ze hier krijgen is geweldig. We krijgen de kans om de adressen en namen van ouders van de leeftijdsgenootjes van Phurit mee te nemen, degenen die ook in Nederland wonen inmiddels. Jongetjes die tegelijkertijd met hem in Baan Kingkaew Orphanage hebben gezeten. Bijzonder om ook hun verhalen te horen. Deze ochtend gaat voor een eeuwig mooie herinnering zorgen!